Στόχος μας είναι κάθε μέτρο από τα περίπου 49 km, από την Αρχαία Ήλιδα προς την Αρχαία Ολυμπία να μας φέρνει πιο κοντά στο να μεταφερθεί το μήνυμα της Εκεχειρίας παντού, σε ολόκληρο τον κόσμο! Κάθε δρομέας να γίνεται αγγελιαφόρος αυτού του σημαντικού μηνύματος για την Ειρήνη! Την Ειρήνη που ακόμα και στις μέρες μας εξακολουθεί δυστυχώς να είναι ζητούμενο και όχι αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο.
Στόχος της διοργάνωσης είναι οι αθλητές να τρέξουν για την Εκεχειρία και να καταφέρουν τρέχοντας σε χωματόδρομο, άσφαλτο, ανηφόρες και κατηφόρες να τερματίσουν.
Όχι μόνο για το μοναδικό, συλλεκτικό, καλοσχεδιασμένο μετάλλιο.
Όχι μόνο για την αγκαλιά ενός συγγενικού μας προσώπου που θα μας περιμένει στον τερματισμό, ούτε για το χειροκρότημα των ανθρώπων που θα συντροφεύουν τους αθλητές καθ’ όλη τη διαδρομή.
Αλλά γιατί μέσω της διαδρομής του «Μονοπατιού της Εκεχειρίας” από όπου θα διέλθουν οι αθλητές, θα οδηγήσουν σε κάτι μοναδικό:
- Στο να ανοίξουμε το δρόμο προς την εκεχειρία και την ειρήνη κάνοντας σκοπό τη συμφιλίωση των λαών, την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και της δημοκρατίας σε μια ισότιμη και ευνομούμενη κοινωνία!
- Στην προβολή των ιδεωδών που γέννησε ο ελληνισμός που ήταν και πρέπει να είναι ο φορέας προβολής και διάδοσης της ιερής εκεχειρίας – αφού η ειρήνη ως ιδανικό δεν αποτελεί brand name, αλλά σκοπό ζωής.
- Στην ανάπτυξη και προβολή της πυρόπληκτης ημιορεινής περιοχή της Ηλείας.
Ο αθλητισμός, ως μέρος της γενικότερης έννοιας του πολιτισμού, είναι το κλειδί για την προώθηση της ιδέας της ειρήνης και της εκεχειρίας.
Όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο σπουδαίος Έλληνας υπερδρομέας μεγάλων αποστάσεων Γιάννης Κούρος, που ηγήθηκε του πρώτου «Δρόμου Ολυμπιακής Εκεχειρίας» το 2016: «…στόχος μας είναι να δώσουμε τη δυνατότητα σε ένστολους, αθλούμενους και απλούς πολίτες, να γευθούν τη μοναδικότητα του συγκεκριμένου μονοπατιού, να διαβούν μια διαδρομή στα ίδια βήματα των αρχαίων αθλητών οπλιτών, ως ένα τελετουργικό εξαγνισμού και σεβασμού της ειρήνης, αλλά και συνάμα συνύπαρξης με συνανθρώπους διαφορετικών ιδεολογιών, πιστεύω, και παραδόσεων. Όπως στην αρχαιότητα, έτσι και σήμερα, συμμετέχοντες και επισκέπτες ενδείκνυται να νιώθουν ασφαλείς και ήρεμοι, ώστε να επιδοθούν ανενόχλητοι στην ιερότητα της προσπάθειας ή της θέασης.»