Πηνελόπη Γαϊτη: «Πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι, για να αφουγκραστείς και ν’ ανασάνεις-Breath»

Η κυρία Πηνελόπη Γαίτη για την ομάδα ΕΝ ΦΛΩ της Φλώρινας στην εκδήλωση για το Μονοπάτι της Εκεχειρίας παρουσίασε ένα δρώμενο στην αίθουσα του TAE KWON DO κατά το οποίο φορώντας μαύρο φόρεμα βάδισε πάνω σε ένα άπρο ύφασμα που υποδήλωνε το άσπρο Μονοπάτι της Εκεχειρίας (ως ένα συμβολικό πεδίο που παραπέμπει στο μονοπάτι της αρχαίας Ήλιδας, ως σύμβολο μια ειρηνικά αρχέγονης πορείας που ενσωματώνει μέσα σε αυτή τον άνθρωπο της αρχαιότητας, αλλά και τον σύγχρονο άνθρωπο, ως κομμάτι του χώρου και του χρόνου),άφηνε κλαδάκια ελιάς που συμβόλιζαν το ολυμπιακό πνεύμα και τα ιδανικά του, αλλά λειτουργούσαν συμβολικά και ως μικρά κομμάτια-χρονικές αποκοπές ιστορικής μνήμης που αφήνονται ως μικρές παρακαταθήκες μνήμες

« Πρέπει να βαδίσεις στο μονοπάτι, για να αφουγκραστείς και ν’ ανασάνεις-Breath»

   “Οι πορείες κλείνουν μέσα τους αναζήτηση, δημιουργούν ερωτήματα, αλλά δίνουν  και απαντήσεις. Βοηθάνε ανοίγοντας νέους δρόμους. Φοβόμαστε τις πορείες ή τις αποζητούμε; Ποιος είναι αραγε ο τελικός κριτής; Μόνο ο εαυτός μας μπορεί να δώσει την απάντηση κι αυτό μέσα από πολλά και δύσκολα πισωγυρίσματα και δαιδαλώδεις πορείες στα μύχια της ψυχή μας. Όμως  τελικά μπορεί και να μην υπάρξει μια απάντηση, αν και η μη απάντηση μπορεί να είναι και αυτή απάντηση.

   Ο χρόνος γλυστράει στην ατέρμονη πορεία του, μια ουτοπία δίχως όρια, επιλογές άπειρες ή ίσως και καμμιά. Κάθε αποκοπή πονάει και ζητάει εξηγήσεις , ίσως όχι τη στιγμή της αποκοπής, αλλά στη δεδομένη στιγμή, όταν ο χρόνος το καλεί ως μια προσυμφωνημένη πορεία και τότε όλα μαγικά μπαίνουν στη θέση τους με τον πιο φυσικό τρόπο. Το περιβάλλον δίνει με ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ονειρικό τρόπο απαντήσεις για όλα.

   Ο άνθρωπος επεμβαίνει στη φύση, αντλεί από αυτή, την αρμέγει χρόνια ατέρμονα κι εκείνη τον ανταμοίβει πλουσιοπάροχα χωρίς να ζητάει τίποτα. Εκείνος καρπώνεται αέναα ότι του χαρίζει, το γεύεται, το μετατρέπει και το μετουσιώνει σε πολιτιστικό αγαθό και με βάση τις υπάρχουσες προσλαμβάνουσές του το κάνει και τέχνη για να ξορκίζει τα δαιμόνια της ψυχής του που ορμούν πολύ συχνά στο θυμικό του να το κατασπαράξουν. Από τα πρώτα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του, τότε που ακόμη το μυαλό του ήταν μπερδεμένο στα κανάλια της αυτοσυντήρησης και της ανακάλυψης του γύρω κόσμου του, όλα ότι ήταν γύρω του τα κοιτούσε εκστατικά. Η φύση γύρω του ήταν ο οδηγός του. Άφηνε σε αυτή το βλέμμα του να πλανηθεί κι ένοιωθε μέσα του δέος ,αλλά ταυτόχρονα και πρόκληση να την ανακαλύψει και να χαρεί τις κρυμμένες χάρες της, να διδαχτεί από αυτή και τα ασύλληπτα μικροθαύματά της ως βρέφος για να προχωρήσει μπροστά και να βιώσει συναισθήματα, να μεταξελιχθεί…

   Μια αποκοπή χρόνου: από παλιά. Βήματα προσώπων πάνω σε αυτό απέδειξαν την ύπαρξή τους. Έχει ανάγκη από αποδείξεις ο χρόνος. Το απτό ως σώμα, ως γράμμα, ως ήχος, ως ίχνος δείχνει την ύπαρξη για να μπορέσει η μνήμη να λειτουργήσει βαθιά κι αποτελεσματικά, να γίνει ποτάμι συνειρμών και να λυτρώσει….Ο χρόνος σύμφωνα με το κλισέ είναι γιατρός..όλα τα επουλώνει , όλα τα μαλακώνει και βοηθά τον άνθρωπο να διαχειριστεί τα διάφορα γεγονότα, κυρίως τα αρνητικά όχι ως κοφτερό μαχαίρι, αλλά παρέχει φίλτρα εσωτερικής αυτοάμυνας που προστατεύουν νοερά όποιον πονάει….ο χρόνος είναι ο αρχαίος Κρόνος σε μια παράλλαξη γράμματος…πόσο οι φιλοσοφίες διαφόρων εποχών συγκλίνουν κι αποδεικνύεται πως ο άνθρωπος πάντα ζητούσε να βρει απαντήσεις στο ανέφικτo.

   Μέσα από την εκτίμηση και την συνειδητοποίηση πραγμάτων και γεγονότων έρχεται η εξέλιξη. Μέσα από τη χρονική ροή βρίσκονται οι απαντήσεις και η συνειδητότητα και η ύπαρξη του είναι για τον καθένα έρχονται και κλειδώνουν απαντήσεις για τη φυσική φθορά, για την απώλεια, για τη μετάλλαξη και την ταυτότητα…Οι δυσκολίες ανδρώνουν και αδιαβροχοποιούν την ανθρώπινη συνείδηση στη μάχη με το χρόνο-Κρόνο…Η μνήμη ως κόρη τον συμπαραστέκει, συμπάσχει μαζί του γνωρίζοντας ότι συμβαίνει οδηγεί ως τελικός σκοπός στην ηθική τελείωσή του, στο αγαθό….να νιώσει μέσα του βαθιά την σημαντικότητά του ως ύπαρξη, ως μονάδα, αλλά και ως κομμάτι της ολότητας και του σύμπαντος. Να διαισθανθεί πως είναι για κάποια δεδομένη ατέρμονη χρονική στιγμή υπήρξε κι αυτός μια χρονική ψηφίδα με δύναμη, αισθήσεις και συνείδηση ..

 Ο ελληνικός χώρος διακατέχεται  από ιστορική μνήμη. Γεγόνότα πολλά, μικρά και μεγάλα καθόρισαν την υπαρξή του και μέσα στην πορεία του χρόνου έχουν αφήσει το αποτυπωμά τους σε αυτόν ως πύκνωμα γνώσης και ανάσας. Οι ιστορικές πορείες μέσα στο χρόνο αποδεινύονται πλατιά μονοπάτια και δρόμοι αέναης δημιουργίας. Περνούν πάντα μέσα από τον άνθρωπο, την ανάσα και τη δύναμη που αυτός εκπέμπει, παίρνουν σχήμα και τον βοηθούν να αυτοπροσδιοριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο

   Πάνω στο λεπτό ανόθευτο λευκό ύφασμα, εκεί που όλα συγκλίνουν και χάνονται ως πορείες ζωής, ως πύκνωμα γνώσης κι ανάσας. Εκεί που δεν υπάρχουν εμπόδια κι όλα γίνονται γραμμή και ισορροπία αρχίζειη συνειδητοποίηση της ιστορικότητας και της μνήμης. Με μια ανάσα όλα αρχίζουν κι όλα καταλήγουν. Αναπνέω σημαίνει υπάρχω. Όταν ο άνθρωπος αισθανθεί πως αναπνέει και ζει τότε επιζητεί την πορεία και αυτοπραγμάτωση μέσα στο χρόνο. Επιζητά την ελευθερία μέσα από το απόλυτο όπως αυτό μπορεί  να εκλαμβάνεται μέσα από τις προϋπάρχουσες εμπειρίες  που θα γίνουν  η βάση για ότι πιο θετικό μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Ο χρόνος είναι ροή και πορεία. Η ανάσα είναι  κι αυτή ροή ζωής και πορεία ύπαρξης και συνέχειας, είναι ο ομφάλιος λώρος με το περιβάλλον είναι η ίδια η ζωή”.